Σκέψεις περί τέχνης από την Σοφία Λεωνίδου

Κείμενο αυτό-παρουσίασης:    Ιχνογραφώντας όσα πονούν Αρκεί λίγο μαύρο μελάνι και λέξεις να επουλώσω τις πληγές; Αρκεί ένα ποίημα, έστω μια σκοτεινή εικόνα να σώσω μια ζωή, μονάχα μια; Η πιο μεγάλη ενοχή, η σιωπή μου εναντίον σου. Η πιο μεγάλη νοσταλγία που έχω λησμονήσει το βλέμμα σου, η πιο ανεπούλωτη πληγή, να μην μοιάζει καμία αγκαλιά με την δική σου, άλλωστε, ξέχασα ήδη πως είναι να με κρατάς. Για όλα όσα δεν τόλμησα να πω, έστω να κραυγάξω, τώρα, δειλά ιχνογραφώ μέσα από σκόρπιες εικόνες και εξομολογητικά γραπτά, αυτή ας είναι η λύτρωση για την αιώνια ενοχή μου. Από μια κλωστή ακροβατεί ολάκερη ύπαρξη μου, να μιλώ για όσα πονούν, μήπως και συγχωρέσω πρώτα εμένα. Βαθιά μοναχικό το ταξίδι αυτό της (μη) ζωής. Μα αναρωτιέμαι, πριν την οριστική τελεία, ποιά είναι η ελπίδα; .   Υποσημείωση, υπογράφω ως Σοφία στην Φλώρινα του ΄22. 18-03-22 [Στο πλαίσιο του μαθήματος (Η αφήγηση ως διδακτικό εργαλείο) του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας με καθηγήτρια την Άννα Βακάλη μας ζητήθ