Το παιδί του κάποτε Μακάρι σε εσένα να επέστρεφα, να μην τολμούσα ούτε να ευχηθώ να μεγαλώσω. Να μην αισθάνομαι πολλά, να είμαι πιο κοντά στην ανεμελιά. Πάρε την κατάρα του τώρα, ευχή του τότε δώσε μου. Θέλω να ξαναδώ την αθωότητα, να την υπερασπιστώ. Ακαριαία η κοπή της. Το μαχαίρι να αποτρέψω να την ματώσει. Να κλείσω τα μάτια, να μην δω όσους δεν είχαν πρόθεση να με πληγώσουν. Κι όμως, κατάντησα έτσι. Είναι μέγιστη απελπισία να έχεις ανάγκη να γίνεις πάλι το παιδί του κάποτε. Το νεκρό παιδί. Τελικά, δεν άλλαξες και πολύ εαυτέ, ίδια τα μάτια σου να βουρκώνουν για εκείνη την αγκαλιά. Μα θυμήσου, το πότε ακριβώς έγινες ανήμπορη, τότε που πέθανε. Χάθηκε και χάθηκες. Κι όσο αυτό υπομένεις τόσο μεγαλώνεις. 29/11/22 (Θεματική άσκησης: Οι σκέψεις μας για παιδί που ήμασταν κάποτε, σαν να μιλάμε σε αυτό.) Άσκηση γραφής στο πλαίσιο της συμμετοχής μου στην ομάδα δημιουργικής γραφής-συγγραφής της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας με υπεύθυνο τον Στέλιο Λιθοξοΐδη. Θέ
Μάταιο τότε Δεν νιώθει, σώμα ακουμπισμένο σε μια γωνιά, περισσότερο μουδιασμένος, να αναπολεί, να νοσταλγεί βαθιά και πιο βαθιά όλα όσα δεν ήταν, δεν είναι, δεν θα είναι. Πλέον έλλειψη, σχεδόν μισό σώμα, σχεδόν μισός εαυτός, τον μισεί. Όσο ανασχηματίζει εικόνες στο νου του, απευλευθερώνεται το δάκρυ. Μέσα του να κλείσει όλο του το παρελθόν. Όσο πιο κοντά στο τέλος, τόσο να δυναμώνουν οι αναμνήσεις, αναζητά να ζήσει στο τότε, έστω και έτσι. Κι όμως, έρημος, σε μια γωνιά, κάποτε σε αχανείς τόπους. Κλείνει τα μάτια, σιωπά την σκέψη, το παιδί μέσα του διέφυγε, το τέλος ήρθε και κάθισε μαζί του, δεν είναι πια μόνος. 23/11/22 Άσκηση γραφής στο πλαίσιο της συμμετοχής μου στην ομάδα δημιουργικής γραφής-συγγραφής της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας με υπεύθυνο τον Στέλιο Λιθοξοΐδη. Θέμα της άσκησης αυτής είναι η συγγραφή ενός κειμένου όπου γράφουμε ως αντίθετο φύλο (άντρας) και ως παντογνώστες αφηγητές στο 3 ο πρόσωπο για έναν άνθρωπο σε προχωρημένη ηλικία να σκέφτεται το παι